اگر می‌خواهید بدانید تای چی چیست پیشنهاد می‌کنم دومین پادکست زیتمه که گفتگویی است با استاد حامد کاتوزی درباره کنگ فو، ووشو و تای چی چوان را گوش بدهید یا ادامه همین مطلب را بخوانید.
پادکست تای چی
دومین قسمت از فصل اول پادکست زیتمه، گفتگویی است با استاد حامد کاتوزی درباره کنگ فو، ووشو و تای چی چوان. می‌توانید از قسمت پایین همین نوشته به قسمت دوم قسمت گوش دهید، یا از طریق این لینک به صفحه زیتمه در وب‌سایت انکر بروید و به راحتی از طریق تمام اپلیکیشن‌های پادگیر گوش دهید…
ووشو یا کُنگ فوی چینی
ووشو یا کنگ فوی چینی، یکی از هنرهای رزمی اصیل در جهان است که پیشینه‌ای عمیق و فلسفی دارد. اساساً ووشو برای شکست دادن یا غالب شدن ایجاد نشده، هدف اصلی ووشو پایان دادن به نزاع و برقراری صلحی فراگیر است.
برقراری صلح نشان دهنده‌ی جایگاه عمیق فلسفی ووشو یا کنگ فوی چینی است. کلمه ووشو یعنی پایان دادن به مبارزه، پس نمی‌توان از ووشو انتظار داشت در مدت زمانی کوتاه و به سهولت جنگجویانی ماهر و با میزان خشونت بالا تربیت کند.
در پرداختن به ووشو، صبر و شکیبایی اولین شرط برای برقراری صلح، و مبارزه آخرین راه است. همچنین تکنیک‌های رزمی ووشو نیز عمدتاً برای آسیب رساندن به حریف طراحی نشده‌اند، بلکه هدف آنها رساندن حریف به وضعیت تسلیم است.
سبک‌های اصلی ووشو
کشور چین از ناحیه‌ی رودخانه یانگ تسه به دو بخش شمالی و جنوبی تقسیم می‌شود. این مرز جغرافیایی باعث شده هنرهای رزمی چینی به دو بخش سبک‌های استیل بلند یا شمالی (چانگ چوان) و استیل کوتاه یا جنوبی (نن چوان) تقسیم شوند.
شمال چین بیشتر دشت و کوهستان و جنوب آن بیشتر جلگه و دریا و دریاچه است و همین موقعیت جغرافیایی در شکل گیری سبک‌های مختلف ووشو موثر بوده
سبک‌های شمالی روش‌هایی هستند که استیل بلند تر و باز تری دارند و سلاح‌هایی هم که در این سبک‌ها کاربرد دارند، عمدتاً سلاح‌های بلندند. به این دسته به طور کلی سبک‌های مشت بلند (چانگ چوان) یا شمالی می‌گویند.
همین طور سبک‌های جنوبی استیل کوتاه تر و جمع‌تری دارند و برای مبارزه در فواصل کوتاه به وجود آمده‌اند و سلاح‌های این سبک‌ها نیز کوتاه ترند. به این دسته نیز به طور کلی سبک‌های استیل کوتاه یا جنوبی (نن چوان) گفته می‌شود.
سبک‌های نرم و درونی و سبک‌های سخت و بیرونی
از طرفی دیگر سبک‌های ووشو تقسیم بندی دیگری نیز دارند که به لحاظ نحوه‌ی انتقال نیرو است. این تقسیم بندی مربوط به استفاده از نیروی Li یا نیروی عضلانی و Jin یا نیروی درونی چی برای کاربرد رزمی است.
ویژگی سبک‌های نرم و درونی این است که در تمرین‌های انفرادی معمولاً آهسته تمرین می‌شوند و تمرکز و ذهن قبل از بروز حرکت و ضربه عمل می‌کنند. همین طور تنفس و بکار گیری انرژی چی در تمرینات رزمی از ویژگی‌های بارز سبک‌های نرم و درونی است.
تای چی چیست؟
تای چی اساساً زیر مجموعه‌ی هنرهای رزمی چینی، یعنی ووشو قرار دارد. در حقیقت می‌توان گفت تای چی یکی از معروف ترین سبک های کُنگ فوی چینی یا همان ووشو است.
اما دقیقا تای چی چیست تای چی یکی از معروف ترین سبک های نرم و درونی ووشو است که کاربرد رزمی آن با بکار گیری انرژی درونی چی همراه است.
تای چی چوان یکی از سبک‌های رزمی هنر اصیل ووشو است که همان رویکرد انسان گرایانه و صلح طلب ووشو را دارد. مضاف بر اینکه در میان سبک‌های مختلف ووشو، تای چی درونی تر است.
در تای چی نیز مانند دیگر سبک‌های رزمی که فدراسیون و تشکیلات متحد جهانی دارند، مبارزه‌ها در نهایت اخلاق و چار چوب‌های کلاسیک انجام می‌شوند و هیچ گاه برای مهارت در مبارزه‌ی خیابانی هدف گذاری نشده‌اند.
تای چی چوان از سبک‌های شمالی ووشو است، پس هنری رزمی است که استیل بلند و کشیده دارد و سلاح‌هایش نیز بلندند
دستیابی به مهارت رزمی در تای چی مانند افزایش خلوص یک فلز و نورد آن است که سال‌ها تمرکز و ممارست می‌طلبد. وقتی استادی به آن سطح رسید، معمولاً آن را خرج یک مبارزه سطح پایین نمی‌کند و در مسیر استفاده عمیق‌تر از انرژیِ پالایش یافته، انرژی را به مهار خود درمی آورد.
مبارزات واقعی تای چی ترکیبی از بخش‌های مختلف رزمی تای چی است و بسیار خطرناک است که در جوامع امروزی چندان کاربرد ندارد. امروزه علاقه مندان در هنرهای رزمی بیشتر به جستجوی جنبه هنری و تندرستی آن هستند.
فرم های تای چی Taiji Forms
فرم های تای چی، در حقیقت سناریو‌هایی رزمی‌اند که مانند بسیاری دیگر از سبک‌های رزمی، اساتید طراحی شان می‌کردند تا هنرجویان برای تسلط بر تکنیک‌های اصلی، تمرین کنند. این فرم ها عمدتاً به صورت انفرادی تمرین می‌شدند.
کاربرد فرم های تای چی این است که یک هنرجو با تکرار بسیار زیاد آنها به نحوه اجرای تکنیک‌های مختلف تسلط پیدا کند تا در زمان لازم از آنها استفاده کند
فرم های تای چی اجرای تکنیک‌ها با یک حریف فرضی هستند. به همین دلیل فرم‌ها در طول زمان به شکل قالب‌هایی مشخص تبدیل شدند که هنرجویان مدرسه‌های تای چی آنها را به صورت گروهی هم تمرین می‌کردند.
دوی لیَن Dui Lian
دوی لین، فرم‌های تمرینی بر اساس سناریویی از پیش تعیین شده برای مبارزه میان دو یا چند نفر است که توسط اساتید و با هدف اجرای نمایشی-تمرینی کاربردهای رزمی تکنیک‌ها، طراحی می‌شدند. دوی لین می‌تواند با سلاح یا بدون سلاح باشد و تنوع فراوانی دارد.
هدف دوی لین این است که هنرجویان بتوانند در امنیت و بدون آسیب دیدگی تکنیک‌های رزمی را تمرین کنند تا برای مبارزه‌های واقعی آماده شوند.
برای سبک‌های مختلف تای چی فرم‌های دوی لیَن متفاوتی وجود دارد که معروف ترین شان در جهان فرم دوی لین ۱۰۲ است که توسط استاد لی دو یین Li Deyin ابداع شده و بر اساس استیل تای چی استاندارد است.
تویی شو Tui Shou
تویی شو عضوی دیگر از بخش رزمی تای چی است، تویی شو در اصل برای تسلط و مهارت در بخش درگیری رزمی و همین طور برای درک و پرورش نیروی درونی (چی) در کاربرد رزمی طراحی شده است.
در تویی شو دو حریف با اتصال دست‌های شان به یکدیگر و بدون قطع تماس به اجرای فرم می‌پردازند. در این فرم‌ها طرفین نیرو و میزان هوشیاری حریف خود را بررسی می‌کنند تا در زمان مناسب حمله کنند و بدین ترتیب مهارت خود را در آن تکنیک خاص افزایش دهند.
در این فرم ها طرفین در حال اتصال به مرکز ثقل نفر مقابل و سنجش انرژی درونی او هستند. در تویی شو ضربه و قفل وجود ندارد و با چسبندگی و هل دادن به موقع، تعادل نفر مقابل به هم می‌خورد.
چین نا Taiji Qin na
در زبان چینی چین Qin به معنای گرفتن است (البته گرفتنی که با حالت تهاجمی همراه باشد، مانند عقاب که شکارش را می گیرد ) و نا Na به معنای در کنترل داشتن (مهار کردن) است، بنابراین چین نا به معنی گرفتن چیزی و در کنترل داشتن (مهار کردن ) آن است.
چین نا شامل تکنیک‌های گرفتن حریف با استفاده از قفل و کنترل مفاصل، عضله‌ها و تاندون های حریف است. واضح است که در یک مبارزه و جنگ واقعی ممکن است از تمام این تکنیک‌ها استفاده شود یا با هم ترکیب شوند.
